Rozdział 3

No to koniec ferii. Bardzo dużo pracy w szkole, nie daje rady. To się chyba odbija na opowiadaniu.

***

Draco

- Musi być jakaś możliwość! – krzyczała matka Rose do osłupiałego ministra magii. To naprawdę dziwne, że sam minister znalazł czas, aby wyjaśnić tej arystokratycznej rodzince, że ich ukochana jedynaczka będzie musiał zostać na kilka dni w mugolskim szpitalu.

- Powtarzam  po raz kolejny, nie ma takiej możliwości.- mówił minister spokojnie, choć widać było, że jemu też powoli kończy się cierpliwość.

- Dlaczego? Rose jest pełnoletnia, może opuścić szpital na życzenie!

- W świetle prawa mugoli, będzie pełnoletnia po ukończeniu osiemnastu, nie siedemnastu lat.

- To absurd!  Żądam więc, żeby zawieść jej leki z Munga!- patrzenie, jak ta kobieta, matka dziewczyny Draco, krzyczy na całe ministerstwo, żeby tylko ,,uchronić’’  córkę od mugoli, było naprawdę męczące. Świadomość, że robi to z winy Draco, była dla niego  jeszcze gorsza.

- Nie uważa pani, że byłoby to co najmniej dziwne, jeśli wyzdrowiałaby w kilka godzin?  To zbyt niebezpieczne. Proszę do niej jechać, porozmawiać. Tak będzie najlepiej, zapewniam.- powiedział minister i ewidentnie zbierał się do wyjścia.

- Jeff, jedziemy do mugolskiego szpitala.- powiedziała do męża, z dobrze wyczuwalną nutką ironii.

–A panu, dziękujemy. –powiedziała, obróciła się na pięcie i wyszli przed ministerstwo.

- Draco, Jeff, co z wami, dlaczego mnie nie poparliście?

- Od początku mówiłem ci, żeby nie jechać z tym do ministerstwa, co oni mogli zrobić w tej sytuacji?- przynajmniej ojciec Rose myślał trzeźwo.

- Pani Mirando, proszę, jedźmy już.- Draco miał dość.

- Tak, muszę natychmiast widzieć się z Rose.

Wszyscy wsiedli do volvo należącego do Draco. On sam w czasie jazdy przyglądał się kobiecie. Ta drobna blondynka, z długimi włosami, zawsze była wzorem dobrych manier, opanowania, spokoju i elegancji. Lecz teraz, gdy tak bardzo bała się o córkę, nie dbała o opanowany ton czy dobre maniery. Gdy wparowała do ministerstwa, zaraz po pierwszych tłumaczeniach chłopaka nie słuchała nikogo. Chwyciła się ostatniej możliwości wydostania córki z mugolskiego szpitala, nie zadziałało.

- Jesteśmy na miejscu. –powiedział Draco spoglądając niepewnie na matkę Rose. Ta oszczędziła zbędnych komentarzy, wysiadła z samochodu i powoli skierowała się  w stronę wejścia.

- Proszę uważać na słowa, tutaj nie ma żadnych czarodziei oprócz nas i państwa córki.- powiedział Draco, po czym otworzył drzwi wejściowe przed panią Mirandą. Pierwsze kroki skierowali na recepcję. Od razu ujrzał lekarza z którym wcześniej rozmawiał.

- Dzień dobry, to są właśnie rodzice Rose.- powiedział wskazując parę czarodziei stojących obok.

- Doskonale, proszę państwa za mną do gabinetu, wyjaśnię co dokładnie stało się dziewczynie. Ty możesz iść do niej, sala 38, piętro wyżej. Czuje się już na tyle dobrze, że może z tobą porozmawiać.- lekarz uśmiechnął się.

- A kiedy my możemy ją zobaczyć?- wtrąciła matka Rose, zdecydowanie za ostrym tonem.

- Naturalnie, zaraz jak skończymy rozmowę, to będzie jakieś 20 minut, nie dłużej. Zapraszam za mną.- i ruszył w stronę jednego z korytarzy.

Draco natychmiast skierował się do windy. Wyskoczył z niej jak strzała, popędził w stronę jednego z korytarzy. 34, 35, 36 37, 38 – sala w której leży Rose.  Poczuł się trochę głupio, że nie ma dla niej żadnych kwiatów, lub czegokolwiek innego. Ale zaraz przestał się tym przejmować i zdecydowanym krokiem wszedł do Sali. Rose leżała na jednym z dwóch łóżek, w pomieszczeniu buło nienaturalnie biało i dziewczyna także  była zdecydowanie zbyt blada.

- Draco, jak dobrze że już jesteś.- powiedziała słabo, odwracając lekko głowę.

- Rose, przepraszam, to moja wina.- powiedział, siadając obok jej łóżka.

- Przestań, zaraz weźmiecie mnie z rodzicami do Munga, a z stamtąd wyjdę najpóźniej jutro.

- No właśnie, nie weźmiemy cie, nie da się tego zrobić.

- Co? Ale dlaczego?

- Nieważne, nie chcę, żebyś się teraz denerwowała, wyjaśnię ci to kiedy indziej.- powiedział, biorąc ją za rękę.

- Ile będę musiała tu być?

- Tydzień, góra dwa.

- Zwariuję tu.

- Będę tu codziennie, zanim się obudzisz, i dopóki nie zaśniesz, więc nie martw się, nuda ci nie grozi. – uśmiechnął się łobuzersko.

- Taaa, a gdzie mama i tata?

- Zaraz tu będą.

Siedzieli chwilę w milczeniu, Draco zastanawiał się czy gdyby chodziło o kogo innego, poświęciłby się tak bardzo. Raczej nie. Ale zastanawiał się też, czy wcześniej zdobyłby się na to. Wiedział, że to niemożliwe. Nie odczuwałby poczucia winy, wybrałby sobie inną dziewczynę z tłumu wielbicielek. To byłoby takie proste. W jego stylu. Draco nawet nie wyobrażał sobie jakie zmiany w nim zaszły. Nie chciał o tym wiedzieć, myśleć, nie chciał być inny. Dawny Draco mu odpowiadał.  Nie chciał odpowiedzialności, poczucia winy, obowiązku, po upadku Voldemorta  chciał być całkowicie wolny.  Nie tak wyobrażał sobie życie. Ale w głębi duszy czół, że warto, że warto być dobrym człowiekiem, choć jeszcze nie umiał się do tego przyznać.

- Rose!- matka dziewczyny wpadła z impetem do Sali. – Jak się czujesz kochanie?

- Wszystko dobrze mamo, naprawdę.

- Córeczko, kolejna tragedia. Pamiętasz ciotkę Pamelę, prawda?

- Jasne, nie znosiłam jej, gdy byłam dzieckiem.

- Umiera.

-Słucham?

- Umiera, ale jest coś gorszego od śmierci ukochanej cioci.

- Ukochanej cioci?- Rose podniosła do góry jedną brew – Ty mamo, też jej nie znosiłaś.

- Nieważne, ojciec otrzymał patronusa z wieścią, że jej ostatnim życzeniem, jest widzieć się ze mną. Dobrze wiesz, że muszę spełnić jej ostatnią prośbę. Kochanie musimy natychmiast wyjechać.

- Na jak długo?

- No wiesz, nie wiadomo, że tak powiem, jak długo będzie umierać. Oraz czego sobie ode mnie zażyczy.

- Możecie spokojnie jechać, Draco ze mną będzie.

- Oczywiście, będę jej pilnował jak oka w głowie, obiecuje- powiedział i przyłożył prawą rękę do serca.

- No, nie jestem pewna, na szczęście ten lekarz nie jest taki zły, będzie miał cię na oku. – powiedziała do córki.

- Mamo, a tata nie przyjdzie tutaj?

- Nie może, załatwia coś w ministerstwie, związanego z ciocią, kazał cię ucałować i pozdrowić.- pocałowała córkę w oba policzki, obiecała, że wrócą niedługo i już jej nie było.

- Przynajmniej spędzimy trochę czasu sami. – uśmiechnął się Draco.

- Nie sądzę, jeszcze dzisiaj przywiozą tu tą drugą dziewczynę, na razie jest na innym oddziale.

- Szkoda.

- Nie mów tak, ona uratowała mi życie, chce ją poznać, nawet jeśli jest mugolką.

W tym momencie, na korytarzu dało się słyszeć hałas wiezionego wózka, drzwi się uchyliły. Na białym prześcieradle, wjechała dziewczyna, tak blada, że widać było niemal jedynie jej kasztanowe loki. Draco był w szoku. Na szpitalnym łóżku, leżała śpiąca jeszcze Gryfonka, Hermiona Granger.

***

Koniec rozdziału trzeciego. Proszę o komentarze :)